Çocuklar neden güzeldir, bilir misiniz? Çünkü onların dünyasında hesap yoktur. Kahkahaları bir anlık mutluluğun saf yankısıdır, maskesiz, hesapsız, tertemiz. Gözyaşları ise kocaman bir kalbin incinmesinden başka bir şey değildir. Kızdıkları zaman kin tutmaz, sevdiklerinde ise o sevginin içine bütün dünyayı sığdırırlar. Onlara baktıkça şunu anlarsınız: İnsan olmanın en güzel hâli, o hesapsız saflığın içinde saklıdır.
Çocuklar bizim yapamadığımızı yaparlar. İçlerinden geldiği gibi davranırlar, olduğu gibi görünürler. Düşerler, kalkarlar, ağlarlar, gülerler; ama her seferinde yeniden başlarlar. Çünkü onlar için hayat, bir oyundan başka bir şey değildir. Her yeni gün, yeniden başlamak için bir fırsattır. Biz ise çoğu zaman kırılmaktan korkar, yanlış anlaşılmaktan çekiniriz. Halbuki bir çocuğun dünyasında bu korkulara yer yoktur.
Belki de insan, en çok çocukken insandır. Çünkü çocuk olmak, bir kalbi olduğu gibi taşımaktır. Sevgiyi en sahici hâliyle hissetmek, mutluluğu olduğu gibi yaşamak ve hayatın içindeki küçük mucizelere inanabilmektir. Peki biz, o hisleri ne zaman kaybettik? Belki de büyümek dediğimiz şey, yüreğimizdeki çocuğu susturmak oldu. Ama hâlâ geç değil… O saf mutluluğu, hesapsız sevgiyi ve yeniden başlamanın cesaretini yeniden hatırlayabiliriz.
Unutmayın, belki de gerçek mutluluğun sırrı şudur: Kalbinizdeki çocuğa bir kez daha kulak vermek.