Zaman zaman içimden geçen bir düşünce var, bir hayal… Yaşlanmak deyince aklıma sadece hayatın sonbaharı değil, aynı zamanda huzurun, bilgelik ve sadeliğin hüküm sürdüğü bir dönem geliyor. Ama gerçek hayatta, maalesef, yaşlanan bireylerin birçoğu şehirlerin beton duvarları arasında adeta ölümü bekler halde. Çocuklar iş güç derdinde, her biri bir tarafa savrulmuş. İlgilenemeyen çocukların tuttuğu bir bakıcı ise ancak temel ihtiyaçlara yetişebiliyor. Peki ya ruh? Yalnızlık, sessizlik ve hapsolmuşluk hissi insanın içini kemiriyor.
Hayalim, böyle bir hayatı tersine çevirecek bir yaşam alanı… Şehirden çok uzak olmayan, doğanın içinde bir yer. İnsan, gününü burada mutlulukla geçirebilir. Sabah kuş sesleriyle uyanıp, bahçelerde yürüyüş yapabilir. Geniş bir kamelyanın altında, yaşıtlarıyla sohbet ederken tebessümler oluşur yüzlerinde. İnsan yalnız olmadığını, hala hayatın bir parçası olduğunu hissettiğinde yaşlanmaktan korkar mı?
Bu yaşam alanını düşünürken, sadece bugünü değil, geleceği de hayal ediyorum. Evler iki katlı olacak; çünkü belki çocuklarımız, torunlarımız bize bir haftalık tatillerinde katılmak ister. Torunlarımızın ağaçların arasında oynadığı, doğanın içinde güldüğü bir ortam… Şehirlerin gri apartmanlarından uzak bir çocukluk hatırası bırakmak ne kadar güzel olurdu.
Doğanın huzuruyla birlikte, günlük hayatı kolaylaştıracak bir düzen de hayal ediyorum. Yemek, temizlik gibi işler profesyonel bir sistemle çözülecek. Böylece bu işler yaşlı bireyler için bir yük olmaktan çıkacak. Sağlık konusuna da hassasiyetle yaklaşılmalı. Düzenli kontroller, gerektiğinde ulaşılabilecek bir sağlık ekibi… Ama en önemlisi, insanların kendilerini güvende ve huzurlu hissetmesi.
Burada yalnızca fiziksel ihtiyaçlar değil, ruhun huzuru da önemli. Doğaya dokunmanın, temiz havayı içine çekmenin, ağaçların gölgesinde zaman geçirmenin iyileştirici gücüne inanıyorum. İnsan, yeryüzüne kök salmış bir ağaç gibi, doğaya yakın olunca daha güçlü hissediyor.
Belki şu an bu hayal bir tasarıdan öteye geçemiyor. Ama insan, hayallerini paylaşınca büyütür. Kim bilir, belki bir gün böyle bir yaşam alanı gerçekten kurulur. Belki bir gün, bu yazıyı okuyan birileri, “Böyle bir yerin sakini olmayı ben de isterim” der, kendi hayallerini kurar ve belki de gerçekleştirir. Çünkü insan her yaşta sevgiye, dostluğa ve doğanın kokusuna ihtiyaç duyar. Tıpkı ana kucağı gibi…
Yaşlanmak korkutucu değil, güzeldir. Yeter ki etrafımızda konuşacak dostlar, dokunacak doğa ve paylaşacak anılar olsun.
İnanıyorum ki her insan, ruhuna iyi gelecek bir yer ve dostluklarla dolu bir çevreyi hak ediyor. Huzur, sevgiyle kurulan bağlarda saklı…